شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 355

سعادت به بخشایش داور است               نَ در چن/گِ بازو /ی زو را/ورست

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را           ور قص د آ/ زا رم کنی/ هر گز نیا / زارم  تو را

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود               وا ر ه د / از حد ج هان/ بی ح د و ان / دا زه شَ ود

دریادلان راه سفر در پیش دارند                 پا  در  رکا / ب راهوا / رِ خویش دا / رَند

الف-ب

الف-هـ

ب-هـ

ب-ج

ای به ازل بوده و نابوده ما/ وی به ابد زنده و فرسوده ما

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

دانه دل کاشته‌‌ای زیر چنین آب و گلی/ تا که بهارت نرسد او شجری می‌‌نشود

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

یار شدم یار شدم با غم تو یار شدم/ تا که رسیدم برِ تو از همه بیزار شدم

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا/ وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند/ همه اسمند و تو جسمی، همه جسمند و تو روحی

هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل/ هر کو شنید گفتا لله درُّ قایل 

ای صبح شب‌نشینان جانم به طاقت آمد/ از بس که دیر کردی چون شام روزه‌داران

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی/ کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را 

شاه عالم را بقا و عز و ناز/ باد و هر چیزی که باشد زین قبیل