شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 13754

چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد

شده نزدیک که هجران تو ما را بکشد

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند

دل و جانم به تو مشغول و نظر بر چپ و راست

دلق ازرق به می لعل گرو خواهم کرد: دلقِ اَزرق بِ مِیِ لَعل گِرُ خواهم کرد

مگذر از یار و در این واقعه مگذار مرا: مگذَرَز یارُ دَرین واقِعِ مَگذار مَرا

در حلقه‌ دردی‌کشان بِخرامُ و گیسو بَرفِشان: دَر حَلقِ یِ دُردی‌کِشان بخرامُ گیسو بَرفشان

بت‌پرستان پیش رویش بشکنند اصنام را: بُت‌پرستان پیش رویَش بِشکَنن

--U---U---U---U-

-UU--UU--UU-

--UU--UU--UU--

-UU--UU--UU--UU-

چنین است رسم سرای درشت/ گهی پشت زین و گهی زین به پشت

اگر عاقل بُود داند که مجنون صبر نتواند/ شتر جایی بخواباند که لیلی را بُود منزل

من از بیگانگان هرگز ننالم/ که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

خرّم تن او که چون روانش/ از تن برود، سخن روان است

هرکه در او گوهر دانایی است / بر همه کاری‌اش توانایی است

عمر برف است و آفتاب تموز / اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز

دفتر افلاک‌شناسان بسوز / دیده خورشیدپرستان بدوز

ای همه هستی ز تو پیدا شده / خاک ضعیف از تو توانا شده