شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 161

ای که بر چرخ ایمنی زنهار / تکیه بر آب دادهای هش دار

تیغ ستم ببین چه به زلف ایاز کرد / پا از گلیم خویش نباید دراز کرد 

دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم / نقشی به یاد روی تو بر آب می‌زدم

دی سرو به باغ سرفرازی می‌کرد / سوسن به چمن زبان‌درازی می‌کرد

مناجات کردن 

اطاعت کردن

توکل کردن 

مراقبت کردن 

هنوز از دهن بوی شیر آیدش / همی رای شمشیر و تیر آیدش 

تهمتن برآشفت و با طوس گفت / که رهام را جام باده است جفت 

همی یادم آید ز عهد صِغَر / که عیدی برون آمدم با پدر

چو خواهی که پیدا کنی گفت‌وگوی / بباید زدن سنگ را بر سبوی 

برو شادی کن ای یار دلافروز / چو خاکت می‌خورد چندین مخور غم 

وگر گوید نهم رخ بر رخ ماه / بگو با رخ برابر چون شود شاه 

سرم هنوز چنان مست بوی آن نفس است / که بوی عنبر و گل ره نمی‌برد به مشام 

خوش است گاه به عشاق خویش دلدادن / نمی‌توان همۀ عمر دل‌ربایی کرد 

عاقل چو خلاف اندر میان آید، بجهد و چون صلح ببیند لنگر بنهد.

ای پای به گل فرو شده، ای خستۀ تیر بلا، همه ما را خوانید؛ گرد درِ ما گردید.

مسکین برهنه به سرما همی‌رفت. سگان در قفای وی افتادند. 

سخن او بر سر زبانها افتاد.