شرکت در آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هفتم - درس اوّل-بینای مهربان | آزمون شماره 4617

دوام دولت اندر حق شناسی ا ست / زوال نعمت اندر ناسپاسی است

مکن در هیچ کاری ناسپاسی / رضا ده در قضا گر حق شناسی

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است / چو بر صحیفه ی هستی رقم نخواهد ماند

هنوزت سپاس اندکی گفته‌اند / ز بیور (هزار) هزاران یکی گفته‌اند

روزی اگر صدهزار بار کنم شکر/ باز بود نعمتت ز شکر من افزون

به‌جز شکر، نعمت نگیرد که شکر / عقاب است و نعمت چو کبک دری است

چه نعمتی است تو را تا به شکر آن کوشی؟ / به حیرت اندر از کار چون تو مسکینم

تا نپنداری‌ کنون ‌کفران نعمت می‌کنم / نعمتی ناچار باید تا کسی ‌کفران کند

نشاید شدن مرگ را چاره‌ساز / در چاره برکس نکردند باز

نگهبانی است حاضر بر تو سبحان / تو حیوانی نگهبان را چه دانی

حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار / تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

ای مدّعی برو که مرا با تو کار نیست / احباب (دوستان) حاضرند به اعدا (دشمنان) چه حاجت است

مرور زیبایی‌های آفرینش با شگفتی و اعجاب باید با تأمّل و عبرت همراه باشد.

آراستگی و پاکدلی، ما را با جهان پرشکوه الهی همراه و همسایه می‌کند.

فرصت‌ها مثل گذشتن ابرها می‌گذرد، فرصت‌های خوب و عزیز را دریابید.

آفریدگار همة شکوفه‌ها و زیبایی‌ها، اوست که همیشه با ماست.