شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 116

فاش شد این عشق تو بی‌قصد ما / بند بدرید ز دل جست جست 

بازرسیدیم ز میخانه مست / باز رهیدیم ز بالا و پست 

کشیده بهر تو زخم زبانها / شنیده طعنههای همچو آتش 

اینجا کسی است پنهان خود را مگیر تنها / بس تیز گوش دارد مگشا به بد زبان را

با بی‌حوصلگی رانندگی کردن

پیراهن بر تن کردن

رو به راه بودن 

بی وقت نماز خواندن

دوش گفتا ز تیرگی شب من / زلف حور است و رای اهریمن 

اگر عاقل بود داند که مجنون صبر نتواند / شتر جایی بخواباند که لیلی را بود منزل 

گل ز شبنم نتوانست عرق کردن خشک / بس که در کوی تو بازار تماشا گرم است

چو نامردم آواز مردم شنید / میان خطر جای بودن ندید 

کنایه / استعاره 

مجاز / جناس 

کنایه / مجاز 

مجاز / استعاره 

به کیش مردم بیداردل کفر است نومیدی / چراغ اینجا امید بازگشتن از شرر دارد

تلاش عشق داری، عقل رسمی را ز سر وا کن / نمی‌سنجد گهر در هر ترازویی  که سر دارد 

اگر از سینه مور ضعیفی پرده برداری / هزاران کوه غم بر دل از آن موی کمر دارد 

از آن پیچیدهام بر رشته جان چون گره صائب / که اندک نسبت دوری به آن موی کمر دارد