شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 16437

دامنه‌ی موضوعات شعر گسترش یافت.

از سادگی بیان شعر کاسته شد.

بر قدرت عواطف و عمق اندیشه‌ها افزوده شد.

خانقاه‌ها در شمار پشتیبانان و پناهگاه‌های شعر فارسی درآمدند.

الف، ج

ب، ه_ 

 ب، د 

الف، د

گرایش شاهان غزنوی در جلب عالمان و ادیبان به دربار و لشکرکشی‌ها و فتوحات سلجوقیان از عوامل مهم پیشرفت و گسترش زبان و ادبیات فارسی در قرن سوم تا میانه قرن پنجم است.

هندوان در پی لشکرکشی‌های محمود غزنوی به هندوستان و آسیای صغیر، به اجبار زبان فارسی را به عنوان زبان رسمی و سیاسی و نظامی پذیرفتند اما زبان خودشان را زبانی مقدس می‌دانستند.

در قرون سوم تا پنجم عمدتاً در مدارس تحصیل علوم دینی و ادبی میسر بود به همین سبب شاعران و ادیبان، بیش از هر چیز با زبان و ادبیات عربی آشنا می‌شدند.

بدبینی شاعران نسبت به شاهان و فرمانروایان، شکایت از روزگار، شکایت از حکمت و دانش و اندیشه‌های دینی و طرح نابسامانی‌های اجتماعی از مضامین برجسته شعر در نیمه دوم قرن ششم و اوایل قرن هفتم است.

دلیل تعدّد سبک‌های ادبی شعرا و نویسندگان جهان، تفاوت آن‌ها در اطلاعات، دانش، ذوق و استعداد است.

سبک دوره سامانی و غزنوی تا حدود آغاز قرن ششم هجری، هنوز شعر پارسی را تحت تأثیر داشت.

جمال‌الدّین عبدالرّزاق از شاعران معروف آذربایجان بود که سبک شعر فارسی را از شیوه دیگر نواحی، متمایز کردند.

عطّار و مولوی از شاعرانی بودند که به پیروی از سنایی به عرفان و تصوّف روی آوردند.