شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 433

نه هر که گوید سخن نامش سخندان شود / نه هر که شد سوی بحر گوهر غلتان شود

چند به ناز پرورم مه بتان سنگدل / یاد پدر نمی‌کنند این پسران ناخلف

طرف کرم ز کس نبست این دل پر امید من / گرچه سخن همی برد قصۀ من به هر طرف

بی‌خبرند زاهدان نقش بخوان و لا تقل / مست ریاست محتسب باده بده و لا تخف

چند توان دید وای بر دل مسکین جفا / گیر که بیگانه شد آخر از آن من است

بهر خدا ای جوان تا بتوانی مدار / حرمت پیری که میل سوی جوانیش نیست

سنّت ابر است این که گیرد از بحر آب / پس به سوی بحر باز قطرۀ باران برد

نیست بساط جهان قابل دلبستگی / ریشۀ ما چون نفس در چمن دیگر است

سرد است زهر عقرب و از بخت من مرا / تب‌های گرم زاد ز زهر جفای ری

گوید این خاقانی دریا مثابت خود منم / خوانمش خاقانی اما از میان افتاده قا

بر دل خاقانی اگر داغ جفا نهی چه شد؟ / او ز سگان کیست خود تا بَرَدت به داوری؟

لیک ز بیم رقیب وز پی نفی گمان / راه برون بسته‌ام آه درون‌سوز را

مرد اگر شیر در کمند آرد / چون کمندش گرفت مسکین است

که پسر بود دو مر آدم را / مه قابیل و کهترش هابیل

رای او را بدان چه روی نهد / همه دشوار گیتی آسان باد

هم بدین‌سان گدازدم شب و روز / غم تیمار مادر و پدرم