شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 296

هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده‌ایم / هم دل بدان دو سنبل هندو نهاده‌ایم

از سنبل تر رونق عطاران برد / وز نرگس مست خون هشیاران ریخت 

با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام / هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش 

رسم بدعهدی ایام چو دید ابر بهار / گریهاش بر سمن و سنبل و نسرین آمد

رخسار گلگون - سفیدی رخسار - زلف سیاه - چشم - گیسو - رخسار کبود

رخسار کبود - سفیدی رخسار- رخسار کبود - چشم - گیسو- رخسارگلگون 

رخسار گلگون - رخسار سرخ گون - زلف پریشان - چشم - رخسار سفید - موی پیچ در پیچ

رخسار کبود - رخسار سرخ ‌گون - زلف سیاه - چشم - گیسو - موی پیچ در پیچ 

ماه من! نخل قدت سرو خرامان من است / سرو من!ماه رخت شمع شبستان من است 

کبوتر حرمم من گرفت بر من نیست / عقاب عشق ندانم که چون گرفت مرا 

سخنی چو گوهر تر صدف لب تو دارد / سخن صدف رها کن گهری نمای ما را

ای صبا! بوسه زن ز من او را / ور برنجد لب چو شکّر او

در قدم های خیال تو به دامن هر دم / چشم دریادل من لؤلؤ لالا میریخت 

در مشک میفکند به فندق شکنج و تاب / وز ناز و عشوه گوشه بادام میشکست 

برید و میان را به گیسو ببست / به فندق، گل و ارغوان را بخست

چون بگویی بفشانی گهر از حقه لعل / چون بخندی بنمایی ز شکر مروارید 

ژاله از نرگس چکید و برگ گل را آب داد / وز تگرگ نازپرور مالش عنّاب داد

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتا و تازه بهارا تویی که عارض تو / طراوت گل و بوی بهار من دارد 

ز سنبل کرد بر گل مُشکبیزی / ز نرگس بر سمن سیمابریزی