شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 5: اختیارات شاعری 1 (زبانی) | آزمون شماره 4530

ز آرزوی کمرت کوه گرفتم هیهات / کوه را گرچه ز هر سوی ببینی کمر است

همه سرمستیش از شور شکرخنده توست / شور طوطی چه عجب گر ز برای شکر است

قصه آتش دل چون به زبان آرم از آنک / شمع اگر فاش شود سرّ دلش بیم سر است

نسبت روی تو با ماه فلک می‌کردم / چو بدیدم رخ زیبای تو چیز دگر است

نخست از عشق او زادم به آخر دل بدو دادم / چو میوه زاید از شاخی از آن شاخ اندر آویزد

چو آمد روی مه‌رویم چه باشد جان که جان باشد / چو دیدی روز روشن را چه جای پاسبان باشد

تو از نقصان و از بیشی نگویی چند اندیشی / درآ در دین بی‌خویشی که بس بی‌خویش خویشانند

دگرباره جهان پر شد ز بانگ صور اسرافیل / امین غیب پیدا شد که جان را زاد و بود آمد

رقصیدن سرو و حالت گل                                        بی صوت هزار خوش نباشد

این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت                 و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد

آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست         از بهر چه گویم نیست با وی نظرم چون هست

آن که غم جهان خورد کی خورد از حیات بر                 پس توغم جهان مخور تاز حیات برخوری