شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 7604

دل مسکین من در بند مانده‌ست / اسیر یار شکّرخند مانده‌ست

مژده بده مژده بده یار پسندید مرا / سایه‌ی او گشتم و او برد به خورشید مرا

کسی دانه‌ی نیک‌مردی نکاشت / کزو خرمن کام دل برنداشت

اگر مراد تو ای دوست بی‌مرادی ماست / مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست

ساقیا برخیز و در ده جام را / خاک بر سر کن غم ایام را

اگرچه باده فرح‌بخش و باد گل‌بیز است / به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی / خوش باش زان که نبود این هر دو را زوالی

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند / نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند

لرزان ز بلا چو برگ داند یارم / وانگاه‌ همی به برگ خواند کارم (ذوقافیتین)

گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ای /  پیش رخ زنده‌کنش کشته و افکنده شدم (قافیه درونی)

راه دهید یار را  آن مه ده چهار را / کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد (قافیه درونی)

ای چرخ از آن ستارۀ رعنا چه خواستی / و ای باد از آن شکوفۀ زیبا چه خواستی (ذوقافیتین)

یاد یاران یار را میمون بود / خاصه کان لیلی و این مجنون بود

ای آن که به کوی دوست تنها گذری خندان / گاهی بنما آگاه ما را خبری چندان

فرسود بنای آفتاب بی‌باک / بزدود لقای ماهتاب افلاک

نکرد نوش شرنگ ملال شهر پلید / هر آن که خویش ز جنگ و زوال دهر رهید

آفتاب معرفت را نقل نیست / مشرق او غیر جان و عقل نیست

گر در آن آدم بکردی مشورت / در پشیمانی نگفتی معذرت

وزیر اندر این شمّه‌ای راه برد / به خُبث این حکایت بر شاه برد

ساعد شه مسکن این باز باد / تا ابد بر خلق، این در باز باد