شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوم : پایه های آوایی | آزمون شماره 9129

گویی چه شد کان سرو بن با ما نمی‌‌گوید سخن

آب چه دانست که او گوهر تابنده شود

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند

دامی به راهی می‌‌زنم، مرغی به دامی می‌‌زنم

چو فرستاد عنایت به زمین مشعله‌ها: چُ فِ رس تا / د عِ نا یت / بِ زَ مین مَش / عَ لِ ‌ها

جهان را بدیدم وفایی ندارد: جَ هان را بِ / دی دم وَ فا / یی نَ دا رد

ندارد با تو بازاری مگر شوریده اسراری: نَ دا رد با / تُ  با زا ری / مَ گر شو ری / دِ اس را ری

دوش ای پسر مِی ‌خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد: دو شِی پِ سر / مِی ‌خُر دِ ‌ای / چش مت‌ گُ وا / هی می ‌دَ هد

دلم جز مهر مه‌رویان طریقی برنمی‌گیرد / ز هر در می‌دهم پندش ولیکن درنمی‌گیرد

دانم سر آرد غصه را رنگین برآرد قصه را / این آه خون‌افشان که من هر صبح و شامی می‌زنم

به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم / به دردی مبتلا گشتم که درمانش نمی‌بینم

اول چنین نبودی باری حقیقتی شد / دی حظّ نفس بودی امروز قوت جانی

تنگ است ما را خانه تنگ است ای برادر / بر جای ما بیگانه ننگ است ای برادر

من صحبت شب تا سحوری کی توانم / من زخم دارم من صبوری کی توانم

فرمان رسید این خانه از دشمن بگیرید / تخت و نگین از دست اهریمن بگیرید

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق‌فام را / بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را

چو حاکم به فرمان داور بُوَد / خدایش نگهبان و یاور بُوَد

تو گویی که ایام شادی و عشرت / به هم‌صحبتی عهد بستند و پیمان

شراب از دست خوبان سلسبیل است / و گر خود خون میِ‌خواران سَبیل است

مهرم ز حرمان شد فزون شوقی ز حسرت کم نشد / هر چند حسرت بیش شد شوق و محبت کم نشد