شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس سوم: پاسداری از حقیقت

همۀ گزینه‌ها به‌جز گزینۀ ......... با ﴿کُلُّ نَفْسٍ ذائقۀُ الموتِ﴾ تناسب معنایی دارند.

روشن‌دلان ز مرگ محابا نمی‌کنند خورشید را ملاحظه‌ای از زوال نیست

پیل فنا که شاه بقا مات حکم اوست هم بر پیادگان شما نیز بگذرد

بیا و برگ سفر ساز و زاد ره برگیر که عاقبت برودَ هر که او ز مادر زاد

شادمانی مکن که دشمن مُرد تو هم از مرگ جان نخواهی برد

نام سرایندگان شعرهای «همای رحمت ، بیداد ظالمان ، چشمه ، پاسداری از حقیقت» به ترتیب در کدام گزینه آمده است؟

جمال میرصادقی - سیف فرغانی - علی اسفندیاری - محمدحسین بهجت تبریزی

شهریار - عطّار نیشابوری - علی اسفندیاری - محمدحسین بهجت تبریزی

محمدحسین بهجت تبریزی - سیف فرغانی - نیما یوشیج - موسوی گرمارودی

شهریار - ابن حسام خوسفی - نیما یوشیج - علی موسوی گرمارودی

در کدام گزینه، آرایه‌های «استعاره، حسن تعلیل، تشبیه» تماماً یافت نمی‌شود؟

شبی در باغ از زلف تو تاری بر زمین افتاد/ چمن در جست‌وجویش صد چراغ لاله روشن کرد

ماه از اثر مهر رخت یافت نشانی/ زان روی جهانی به جمالش نگران شد

ای کعبه به داغ ماتمت نیلی پوش/ وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش

مشو از حرف عشق ای خامه‌ی آتش زبان خامش/ کز این روشن بیان فانوس شمع طور شد گوشم

درون‌مایه‌ی حکایت زیر به مفهوم کدام گزینه چندان نزدیکی ندارد؟

«عامل شهری به خلیفه نبشت که دیوار شهر خراب شده است، آن‌‌را عمارت باید کردن. [‏خلیفه]‏ جواب نبشت که شهر را از عدل، دیوار کن و راه‌ها از ظلم و خوف پاک کن که حاجت نیست به گل و خشت و سنگ و گچ.»

به نوبتند ملوک اندر این سِپَنج سرای / کنون که نوبت توست ای ملک به عدل گرای

چو همّت است چه حاجت به گرز مغفرکوب / چون دولت است چه حاجت به تیر جوشن‌خای

درم به جورستانان زر به زینب ده / بنای خانه کنانند و بام‌قصراندای

سلطنت خیمه‌ای‌ست بس موزون / کش بود راستی و عدل ستون

کدام بیت با رباعی زیر قرابت معنایی دارد؟

«هنگام سپیده‌دم خروس سحری / دانی ز چه رو همی کند نوحه‌گری؟

یعنی که نمودند در آیینه‌ی صبح / کز عمر شبی گذشت و تو بی‌خبری»

گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید / گفت با این همه از سابقه نومید مشو

گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش / دور خوبی گذران است نصیحت بشنو

گر روی پاک و مجرّد چو مسیحا به فلک / از چراغ تو به خورشید رسد صد پرتو

چشم بد دور ز خال تو که در عرصه‌ی حسن / بیدقی راند که برد از مه و خورشید گرو