شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 2699

۳

۴

۲

۱

بنمای رخ که باغ و گلستان آرزوست/بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای افتاب حسن برون آدمی ز ابر/ کان چهره شعشع تابانم آرزوست 

بگفتش پری چهرۀ خوب روی/ نقاب از درخشنده صورت بدار

در ماه چه روشنی که در روی تو نیست/در خلد چه خرمی که در کوی تو نیست

پــیـش مــن خــوشــتــر بــود از مــنـت آب حــیـات  /  تـشـنـه لـب خـود را بـه دریـای سـراب انـداخـتـن

مـخــواه کـم ز کــریـمـان کـز ابــر نـیـســانـی   / دهان خشک صدف جـز گهر نمی خواهد
 

پیش هر موری که نی در ناخنش منت شکست  /  خـاک صحـرای قناعت از شکر شیرین تـرسـت
 

تـــا هــســـت نــمـــی در قـــدح آبـــلـــه دل  /  نتـوان چـو صـدف آب رخ خـود بـه گهر داد