شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 6704

شرفنامۀ بدلیسی

تذکرة شاه طهماسب

عین الحیات

جامع عباسی

هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است /  دردا که این معما شرح و بیان ندارد

با جام آتشین چو تو از در در آمدی /  وسواس و غم چو دود سوی بام می‌رود

دنیا به اهل خویش ترحم نمی‌کند / آتش امان نمی‌دهد آتش‌پرست را

دوست دارد یار این آشفتگی /  کوشش بیهوده به از خفتگی

از شاعران دوره صفوی است که شعرش حدّ واسط سبک دوره عراقی و هندی است و واقع‌گرایی شاخصه اصلی شعر اوست. (وحشی بافقی)

از شعرای معروف در دوره صفوی است و لقبش «خلاق المعانی ثانی» است. (کلیم کاشانی)

از شاعران دوره صفوی است. او در سرودن شعر مذهبی معروف و ترکیب‌بند عاشورایی او زبانزد است. (محتشم کاشانی)

از شاعران تأثیرگذار قرن یازدهم است که شعرش از نظر دقت، ظرافت و رقّت معانی مشهور است. (بابا‌فغانی شیرازی)

زبان فارسی که در شبه قارۀ هند استحکام و استقرار لازم را به دست آورده بود، همه گیر و رسمی شد و تا پایان حاکمیت استعمار انگلیس در هند، زبان رسمی آن دیار بود.

آشنایی با تفکّرات و معارف هندوان کم و بیش در تغییر سبک دخیل بود.

بهزاد در دوره شاه اسماعیل و رضا عباسی در دوره شاه عباس از مفاخر هنرند.

در این قرن حکومت در دست جانشینان تیمور بود؛ به گونه ای که در هر گوشه ای حاکمی از آنان حکومت می کرد.