شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس نهم: کلاس نقاشی | آزمون شماره 9806

دو

سه

چهار

پنج

گفتا برو چو خاک تحمل کن ای فقیه / یا هر چه خوانده ای همه در زیر خاک کن

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب / مهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

چون رایت عشق آن جهان گیر/ شد چون مه لیلی آسمان گیر

دل من به دور رویت ز چمن فراغ دارد / که چو سرو پای بند است و چو لاله داغ دارد

هرچه بر او تنگ گرفتند، کمربند خود را تنگ‌تر بست.

 مسلّماً اگر درها را به رویش نبسته بودند، شاید وضع جور دیگری بود.

پیرمرد در این سفرهای هر ساله به جست‌وجوی تسلّایی می‌رفت.

 پی‌بردیم راه دست خودش هم نیست. این بار اتاق از جا کنده شد.