شرکت در آزمون آنلاین زيست شناسی 2 - گفتار 1: گیرنده‌های حسی | آزمون شماره 7813

سازوکار حفاظتی دارند- تنها پس از تخریب یاخته ‌های بدن تحریک می ‌شوند.

انتهای دندریت آزاد هستند- درون پوششی از بافت پیوندی قرار ندارند.

در اثر تخریب بافت تحریک می‌شوند- فرد را برای انجام واکنشی مناسب آگاه می‌کنند.

سازش‌پذیر نیستند- هنگامی که آسیب بافتی رخ می‌دهد، فرد از آن آگاه می‌شود.

به منظور تحریک نخستین گره رانویه، اتصال مولکول‌های ناقل عصبی به انتهای رشته دارینه در گیرنده ضروری است.

در پی افزایش غلظت یون‌های سدیم در محل پوشیده شده توسط غلاف میلین، کانال‌های دریچه‌دار پتاسیمی فعالیت می‌کنند.

به دنبال تغییر در شکل ظاهری در لایه‌‎های پیوندی اطراف انتهای دارینه، فعالیت نوعی پمپ پروتئینی در غشای گیرنده افزایش خواهد یافت.

پس از فعالیت انواعی از کانال‌های دریچه‌دار غشای گیرنده، ناقل عصبی مترشحه از گیرنده‌های حسی به یاخته پس سیناپسی متصل می‌شود.

با ثابت ماندن اثر یک محرک یکسان در مدت زمان طولانی، گیرنده‌های حسی می‌توانند پیام عصبی کمتری ایجاد کنند یا اصلاً پیامی ارسال نکنند.

عمقی‌ترین و سطحی‌ترین گیرنده‌های حسی پوشش‌دار در اندام پوست انسان، به‌ترتیب گیرنده‌های فشار و درد هستند.

همه گیرنده‌های مربوط به حواس ویژه در بدن انسان، مژک‌هایی دارند که حرکت شان موجب تولید پتانسیل عمل می شوند.

هر گیرنده فشار در پوست، انتهای دارینه یک یاخته عصبی حسی است که توسط چند لایه بافت پوششی احاطه شده است.

بر اثر فشار و فشرده شدن پوشش اطرافش، پیام عصبی را ارسال می کند.

پس از تحریک، پیام عصبی را از طریق ریشه پشتی وارد نخاع می کند.

همانند سطحی ترین گیرنده های پوست، در تماس با غشای پایه قرار دارد.

می تواند پیام عصبی را به صورت جهشی به سمت جسم یاخته ای خود هدایت کند.

بخش رنگین جلوی چشم را تشکیل می­دهد. 

مواد دفعی خود را به مایع زلالیه وارد می­کند.                             

از طریق رشته‌هایی به ماهیچه‌های مژکی متصل می‌شود.     

با داشتن ماهیچه‌هایی سبب تغییر میزان نور ورودی به چشم می‌گردد.