شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 6129

گر پیر مناجات است ور رند خراباتی / هرکس قلمی رفته است بر وی به سرانجامی

قول مطبوع از درون سوزناک آید که عود / چون همی‌سوزد جهان از وی معطّر می‌شود

همچنان امید می‌دارم که بعد از داغ هجر / مرهمی بر دل نهد امیّدوار خویش را

ز هر بیغوله و باغی نوای مطربی بر شد / دگر باید شدن ما را کنون کآفاق دیگر شد

نثر فنّی در قرن هفتم کم‌کم ضعیف می‌شود و در قرن هشتم با سیطره تیموریان بر ایران از میان می‌رود.

 از ویژگی‌های نثر این دوره، ورود لغات قبایل مختلف ترک و مغول به زبان فارسی است که در دوره تیمور سرعت رشد آن کمتر شد.

 مدعیان عرفان که به اقتضای زمانه با مغولان کنار آمده بودند، اندک‌اندک اصالت خود را از دست دادند و به درسی کردن عرفان و شرح اصطلاحات و پیچیده جلوه دادن مفاهیم آن پرداختند؛ در نتیجه کتاب عرفانی مهمی به نثر نوشته نشد.

 در کتاب‌های مصنوع و متکلّف بیشتر به ظاهرسازی و تصنّع پرداختند و به استعاره‌های دور از ذهن و آوردن سجع‌های متوالی و بی‌روح روی آوردند.

«می» اندک اندک جای «همی» را گرفته است.

واژه‌های ایدون، ایدر و اَبَر کمتر به کار می‌رود.

کم شدن لغات فارسی اصیل قدیم

تثبیت جایگاه تخلص در انتهای غزل