شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 12: گذر سیاوش از آتش | آزمون شماره 456

چو او را بدیدند برخاست غو / که امد ز آتش برون شاه نو

یکی دشت با دیدگان پر ز خون / که تا او کی آید ز اتش برون

چنان آمد اسپ و قبای سوار / که گفتی سمن داشت اندر کنار 

چو از کوه آتش به هامون گذشت / خروشیدن امد ز شهر و ز دشت

دو رخساره پر خون و دل سوگوار / دو دیده پر از نم چو ابر بهار

چو آمد به هنگام خون ریختن / به شیرین روان اندر آویختن

دو چشمش چو دو نرگس قیرگون / لبانش چو بسد رخانش چو خون

زمانه به خون تو تشنه شود / بر اندام تو موی، دشنه شود

پــاکـدامـانـان حـریـف خـار تــهـمـت نـیـسـتــنـد  /  شـرم دار از غـنچـه ای بـلـبـل، نواخـوانی بـس اسـت
 

آلـوده بــه تــهـمـت نـشـود پــرده عـصـمـت  /  یوسـف غـمـی از پـیـرهـن چـاک نـدارد
 

یــوســف شــد از گــواه لــبــاســی عــزیــزتــر  /  تـهمت حریف دامن عصمت نمی شود
 

دامـن پــاک گـهـر از گـرد تــهـمـت فـارغ اسـت  /  ابــر اگـر بــر سـیـنـه دریـا گـذارد سـیـنـه را