شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 374

یکایک از او بخت برگشته شد / به دست یکی بنده بر کشته شد 

خداوندا به حق هشت و چارت / ز مو بگذر شتر دیدی ندیدی 

نصیحت همه عالم چو باد در قفس است / به گوش مردم نادان، چو آب در غربال 

درآن اجاق کهن آتشی نمی‌سوزد / در آن اتاق تهی پر نمی‌زند مگسی

به گیسوی تو خوردم دوش سوگند / که من از پای تو سر برنگیرم 

غم گیتی گر از پایم درآرد / به‌جز ساغر که باشد دستگیرم 

به تیغم گر کشد دستش نگیرم / وگر تیرم زند منّت پذیرم

کمان ابرویت را گو بزن تیر / که پیش دست و بازویت بمیرم 

در غالب اوقات در سخن نیک و بد اتفاق افتد و دیدۀ دشمنان جز بر بدی نمی‌آید .

خواهم مرا بر فایدۀ این مطلع گردانی که مصلحت در نهان داشتن چیست؟

آنچه با تو گوید، به امثال ما گفتن روا ندارد.

جان پدر تو نیز اگر بخفتی، بِه که در پوستین خلق افتی.

از پای تا سرت همه نور خدا شود / در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی 

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی / تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر / کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی 

بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود / در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی 

دلها اگرچه صاف ولی از هراس سنگ / آیینه بود و میل تماشاشدن نداشت (یک)

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک / بگفت آنگه که باشم خفته در خاک (دو)

از مکافات عمل غافل مشو / گندم از گندم بروید جو ز جو (یک)

قمری ریخته بالم به پناه که روم؟ / تا به کی سرکشی ای سرو خرامان از من؟ (یک)