شرکت در آزمون آنلاین جامعه‌شناسی 2 - درس دوازدهم: بحران‌های معرفتی و معنوی | آزمون شماره 6253

جامعه‌شناسان قرن ۱۹، روش تجربی خود را تنها راه درست شناخت هستی می‌دانستند. - آشکار شدن محدودیت‌های علمی دانش تجربی - محدود شدن به امور طبیعی

جامعه‌شناسان معتقد بودند آگاهی‌ها و علوم جوامع دیگر غیرعلمی است. - نادیده گرفتن وحی و شهود در شناخت علمی  - وابستگی علمی به معرفت‌های غیرتجربی و غیرحسی

وابستگی علمی به معرفت‌های غیرتجربی و غیرحسی - آغاز قرن بیستم - روشن شدن محدودیت‌های علم تجربی

بحران معرفتی دوران رنسانس - آغاز قرن بیستم - محدود شدن به امور طبیعی

در قرن بیستم دین از آخرین عرصۀ حضور خود، یعنی قلمرو فرهنگ عمومی نیز بیرون رفت.

متفکران پسامدرن هنگامی در اصول و مبانی فرهنگ غرب تردید کردند که سیاست و اقتصاد جهان غرب، ابعاد جهانی پیدا کرده و نیازمند علمی بود که حضور جهانی خود را توجیه کند، اما اندیشه‌های پسامدرن این ظرفیت را ندارند.

مهاجرانِ ساکنِ کشورهای غربی را که اغلب مقهور فرهنگ مدرن شده بودند، به‌سوی هویت دینی خود فراخواند.

دین از قلمرو فرهنگ عمومی خارج نشد بلکه مجدداً نگاه معنوی و دینی، به سطوح مختلف زندگی انسان‌ها برگشت.

مهم ترین علت تداوم باورهای دینی و معنوی در زندگی انسان، نیاز فطری آدمی به حقایق قدسی و ماوراء طبیعی است.

فرهنگ غرب با انکار حقایق قدسی، به آرمان‌های انقلاب فرانسه نرسید.

عامل پوچ گرایی، یأس و ناامیدی و مرگ آرمان‌ها معتبر ندانستن معرفت‌های غیرتجربی بود.

با آغاز این دوران، بازار معنویت‌های کاذب پررونق شد، شیطان‌پرستی، عرفان‌های شرقی و سرخ‌پوستی نمونه‌هایی از این دست‌ هستند.

علم وهنر              

اقتصاد وسیاست      

دین وفقاهت          

علم وسیاست