شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 7: تاریخ ادبیات قرن چهاردهم | آزمون شماره 52

شاهنامۀ ابومنصوری

ترجمۀ تفسیر طبری

تاریخ بلعمی

کلیله و دمنه

اندیشه‌‌‌های باستان‌‌گرا

گرایش به شعرهای ترجمه‌‌ای

نوآوری‌‌ها 

تجدد ستیزی
 

تهران مخوف (مشفق کاظمی) - تنگسیر (صادق چوبک) - چشم‌هایش (بزرگ علوی)

مدیر مدرسه (صادق هدایت) - چشم‌هایش (جلال آل احمد) - تهران مخوف (بزرگ علوی) 

سگ ولگرد (صادق هدایت) - یکی بود، یکی نبود (سید محمد علی جمالزاده) - مدیر مدرسه (جلال آل احمد) 

سووشون (سیمین دانشور) - جعفرخان از فرنگ برگشته (حسن مقدم) - شمس و طغرا (محمدباقر میرزا خسروی)

دورۀ سلطنت رضاخان را دورۀ درخشش نیما و جدال بر سر شعر کهنه و نو می‌دانند.

 از آغاز حکومت رضاخان تا روی کار آمدن محمّدرضا، فضای سیاسی آزادتری نسبت به دورۀ قبل بر ایران حاکم بود. 

نیما و پیروانش مانند اخوان ثالث و سهراب سپهری تلاش‌هایی در تغییر شعر فارسی داشتند که آنها را پیشگامان شعر نو خوانده‌اند.

بهتر است شروع واقعی شعر نو را از سال ۱۳۳۲ یعنی هم‌زمان با کودتای ۲۸ مرداد دانست.

با آغاز قرن نوزدهم میلادی، تجدد و نوگرایی در ابعاد مختلف زندگی ایرانیان به وجود آمد.

رضاخان پس از به قدرت رسیدن، مدرن‌کردن همۀ ابعاد جامعه را سرلوحۀ برنامه‌هایش قرار داد.

رضاخان در آغاز کوشید تا با آزادی‌های نسبی سیاسی و اجتماعی، نظر روشنفکران را به خود جلب کند. 

پیدایش شعر معاصر ایران با رویدادهایی مانند انقلاب اسلامی و پایان سلسلۀ پهلوی همراه بود.