شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 461

پای قَدرت کبود کرد و سیاه / به لگد روی و تارک کیوان 

ز پا فتادگی من همین نتیجه بس است / که سایه بر سرم آن سرو نازنین دارد

یا ز دیده ستاره میبارم / یا به دیده ستاره میشمرم 

ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان / مضطربحال مگردان منِ سرگردان را 

سمن را از بنفشه طرف بربست / رُطبها را به زخم استخوان خَست 

خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت / تشنه است کاندر آبخور آتشین گریخت 

شمع چو ساقی قدح می به دست / تشت، میآلوده و پروانه مست

باد مسیح از نفس دل رمید / آب حیات از دهن گل چکید 

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

به گریه گفتم از آن پسته یک دو بوسه بده / به خنده گفت مگس کی نشسته بر قندم؟

وین نیست عجب ای صنم پستهدهن / گر پستهدهن بود همه چربسخن 

بیا که توبه ز لعل نگار و خندۀ جام / حکایتی است که عقلش نمی‌کند تصدیق

به تیرهروزی من چشم روزگار گریست / ندانم آن مه تابان چه در کمان دارد 

خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت: / ای کاش که من بودمی آن هندوی مقبل 

بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است / که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشهچین دارد؟

سه

چهار

پنج 

دو