شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 105

بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه / که از پای خمت یکسر به حوض کوثر اندازیم

می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم / چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل / شاید که چو وا بینی خیر تو در این باشد

ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند / یار مه‌روی مرا  نیز به من باز رسان

قلب

تغییر کمیت مصوت‌ها

ابدال

آوردن فاعلاتن به جای فعلاتن

دردند خودپرستی و خودکامی / با این دو فرقه راه نپیمایید

بس سقف شد خراب و نگشت آسمان خراب / بس عمر شد تمام و نشد روز و شب تمام

خویشتن دیدن و از خود گفتن / صفت مردم کوته‌‌نظر است

همیشه بار جفا بردن و نیاسودن / همیشه رنج طلب کردن و نرنجیدن

بر مرگ دلخوش است در این واقعه مرا / کآب حیات در لب یاقوت‌فام اوست

دانی کدام خاک بر او رشک می‌برم؟/ آن خاک نیک‌بخت که در رهگذار اوست

آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است / وآن نه بالای صنوبر که درخت رطب است

آب از نسیم باد زره‌روی گشته گیر / مفتول زلف یار زره‌موی خوش‌تر است

بساز با منِ رنجور ناتوان ای یار / ببخش بر من مسکین بینوا ای دوست

نمی‌رود که کمندش همی‌برد مشتاق / چه جای پند نصیحت‌کنان بیهده‌گوست

نه منظوری که با او می‌توان گفت / نه خصمی کز کمندش می‌توان رست

شراب خوردۀ معنی چو در سماع آید / چه جای جامه که بر خویشتن بدرَد پوست