شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 1963

تیر از کمان چو رفت نیاید به شست باز/ پس واجب است در همه کاری تأمّلی

روشن دلان خوش آمد شاهان نگفته‌اند/ آیینه عیب‌پوش سکندر نمی‌شود

آن را که بُود مغز و خرد خاموش است/ از کاسۀ پُر، صدا نیاید بیرون

گر پاسبان گوید که هی، بر وی بریزم جام می/ دربان اگر دستم کشد، من دست دربان بشکنم

خدا را ندانست و طاعت نکرد

از این بِه نصیحت‌گری بایدت

نیافرید خدایت به خلق حاجتمند

مبادا که فردا پشیمان شوی

در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعی سخن/ من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

عشق تو بربود ز من مایه مایی و منی/ خود نبود عشق تو را چاره ز بی‌‌خویشتنی

مقدار یار هم‌‌نفس چون من نداند هیچ کس/ ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

گر جان عاشق دم زند، آتش در این عالم زند/ وین عالم بی‌‌اصل را چون ذره‌‌ها بر هم زند

دل در جهان مبند که این نونهال را (--U-U--UU-U-U-)

دانه چو طفلی است در آغوش خاک (-U---U---UU-)

ای چشم ز بی‌خوابی تا غم نخوری امشب (--UU-----UU---)

بباید زدن سنگ را بر سبوی (U--U--U--U-)

ز صورت پرستیدنت می‌هراسم U--U--U--U-

خواست پریدن چمن از چابکی -U--UU--UU-

ز باغت به‌جز بوی رنگی نبینم U--U--U--U--

گفتم خدایا رحمتی کآرام گیرد ساعتی --U---U---U---U-