شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 4768

زیرا حکومت صفوی به شعر مدحی و درباری و عاشقانه بهایی نمی‌داد و از طرف دیگر با آموزهای سنتی عرفانی نیز در تضاد بود.

زیرا شاعران بزرگی چون صائب هم از به کار بردن زبان قدیم پرهیز می‌کردند و به مضمون‌آفرینی جدید روی آوردند.

زیرا افراد کم اطلاع و عامی به شعر روی آوردند و آن را از استواری و سلامت پیشین خود دور ساختند.

به دلیل اقبال بیشتر مردم به اشعار دارای مضامین پند و اندرز 

حسن هر جا دست بیداد تجلّی وا کند / نیست جز حیرت کسی فریادرس آیینه را

اگرچه حسن‌فروشان به جلوه آمده‌اند / کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

غنچه نقد راحتش از پیکر افسرده است / گل اگر عرض کمالش دیده‌ای خمیازه است

چون حباب آخر نفس آشوب هستی می‌شود / خانه ما سیل بنیادش هوای خانه است

 بدنامی حیات دو روزی نبود بیش/ آن هم کلیم با تو بگویم چه‌سان گذشت

وحشی اگر تو عاشقی کو نفس تو را اثر/ هست نشانه ای دگر سینۀ داغدار را

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد/ بنیاد صبر و خانۀ طاقت خراب شد

عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور/ برگ صائب بیشتر از بار می‌ماند به جا