شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 6504

دل که بیابان گرفت چشم ندارد به راه / سر که صراحی کشید گوش ندارد به پند

گویند عالمان که نکردی تو سجده‌ای / نزدیک اهل معرفت این خود فسانه بود

فصل گل ‌گر اشک گلگونت ز سر خواهد گذشت / گل به سر خواهی زدن از گلبن بستان عشق

روز محشر که سر از خاک لحد بردارند / هر کسی روی به سویی کند و من سویت

با وجود حسن رخسارت که شهری مست از اوست / من خراب حُسن طبع و مست گفتار توام

خورشید بر سرو روان دیگر ندیدم در جهان / وصفت نگنجد در بیان نامت نیاید در قلم

چندین هزار رهرو دعوی عشق کردند / بر خاتم طریقت منصور چون نگین است

بی‌ ماه مهر افروز خود تا بگذرانم روز خود / دامی به راهی می‌نهم مرغی به دامی می‌زنم

ای که زلف سیهت بر گل روی آشفته است / ز آتش روی تو آب گل سوری رفته است

دل گم گشته که بر خاک درت می‌جستم / گوییا زلف تو دارد که بسی آشفته است

احتیاجت به چمن نیست که بر سرو قدت / گل دمیدست و همه ساله بهار اشکفته است

چون توانم که ز کویت به ملامت بروم / کآب چشم آمده و دامن من بگرفته است

ابر چشمم چو شود سیل‌فشان از لاله / کوه در دوش کشد جامه بارانی را

چون تو در بستان برافکندی نقاب / لاله را دل بر گل و نسرین بسوخت

خواجه از شوق رخت بس که کند سیل‌فشانی / همه پیرامنش از خون جگر لاله دمیده است

بس که مرغ سحری در غم گلزار بسوخت / جگر لاله بر آن دلشده زار بسوخت