شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 12: گذر سیاوش از آتش | آزمون شماره 379

دوش گفتم بکند لعل لبش چاره‌ی من / هاتف غیب ندا داد که آری بکند

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند / نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند

عتاب یار پری‌چهره عاشقانه بکش / که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند

گر می‌فروش حاجت رندان روا کند / ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند

چو دریا و چون کوه و چون دشت و راغ / زمین شد به کردار روشن چراغ

که چون شب شود ما شبیخون کنیم / همه دشت و هامون پر از خون کنیم

همه دشت سرتاسر آهرمن است / و گر اژدها خفته بر جوشن است

ز خون دشت گفتی میستان شده است / ز نیزه هوا چون نیسان شده است

که هر چند فرزند هست ارجمند/ دل شاه ز اندیشه یابد گزند

‏ز اندیشه گردد همی دل تباه/ مهان را چنین پاسخ آورد شاه

به جز بندگی پیشه من مباد /جز از داد اندیشه من مباد

خون راندم از اندیشه هجران و تو حاضر /پس حال چه باشد چو بمانم ز تو تنها

تو گر دادگر باشی، پاک دین / ز هرکس نیایی به جز آفرین

گرفتم کمربند دیو سپید / زدم بر زمین همچو یک شاخه بید

چنان خوارش از پشت زین بر گرفت / که ماندند گردن کشان در شگفت

پی رخش، رستم زمین بسپرد / ز توران کسی را به کس نشمرد

آذرم و حیا/ عفاف /هشیوار

طپش یافتن/ هامون/ ساروان و هیون

رسد خانه / شاه هاماوران/ گزند

نابه کار/روز مصیبت /دست تطاول