شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 1966

دل در جهان مبند که این نونهال را (--U-U--UU-U-U-)

دانه چو طفلی است در آغوش خاک (-U---U---UU-)

ای چشم ز بی‌خوابی تا غم نخوری امشب (--UU-----UU---)

بباید زدن سنگ را بر سبوی (U--U--U--U-)

--U---U---U---U-

-UU--UU--UU-

--UU--UU--UU--

-UU--UU--UU--UU-

چنین است رسم سرای درشت/ گهی پشت زین و گهی زین به پشت

اگر عاقل بُود داند که مجنون صبر نتواند/ شتر جایی بخواباند که لیلی را بُود منزل

من از بیگانگان هرگز ننالم/ که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

خرّم تن او که چون روانش/ از تن برود، سخن روان است

من تن به فضای عشق دادم

غلامان را بگو تا عود سوزند

عاشق دیوانۀ سرمست را

گر برود جان ما در طلب وصل دوست

ای آن که غمگنی و سزاواری← _ _U U_ U _ U _ _ _

تقدیر که بر کشتنت آزرم نداشت←_ _ UU _ _ UU_ _ _ _ 

بت خود را بشکن خوار و ذلیل← UU_ _ UU _ _ UU_

دانه چو طفلی‌ست در آغوش خاک←_U_ _ UU _ _ UU _