شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 16791

دو

سه

چهار

پنج

منم آن بنده مخلص که از آن روز که زادم / دل و جان را ز تو دیدم دل و جان را به تو دادم

باغ رضوان است اینجا یا خراسان است اینجا / هیچ مشکل نیست در ره کار آسان است اینجا

خوشتر از ایّام عشق ایّام نیست / بامداد عاشقان را شام نیست

با تو بودم ای پری روزی که عقل از من گریخت / گر تو هم از من گریزی وای بر احوال من

سنبلت را صبا بر گل مشوش می‌کند                               هر خم زلفت مرا نعلی در آتش می‌کند

بر دل من تا خیال آن پری‌پیکر گذشت                       کافرم گر در خیالم، صورتی دیگر گذشت

خسته باد آن دل، که از تیر جفایش خسته نیست           رسته باد از غم، دلی کز بند عشقش رسته نیست

غنچه نوش‌خند او خَست به یک تبسمم                         نرگس نیم مست او کشت به یک اشاره‌ام

دو پاکیزه پیکر چو حور و پری / چو خورشید و ماه از سدیگر بری (تشبیه، جناس ناهمسان)

رعیّت درخت است اگر پروری / به کام دل دوستان بر خوری (تناسب، تشبیه)

بر این چشمه چون ما بسی دم زدند / برفتند چون چشم بر هم زدند (جناس ناهمسان، کنایه)

نه تدبیر محمود و رای نکوست / که دشمن نداند شهنشه ز دوست (تضاد، تشخیص)

در بهاران کوهساران را به خرمن لاله بود/ چون خزان شد دیدمش مشتی به دامن خار داشت

اهل دنیا چون مسافر خُفت و خوابی دید و رفت/ در مسافرخانه دنیا شبی خوابید و رفت

گر من از عهدت بگردم ناجوانمردم نه مَردم/ عاشق صادق نباشد کز ملامت سر بخارد

امروز ما بیچارگان امّید فرداییش نیست/ این دانی و با ما هنوز امروز و فردا می‌کنی