شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 11071

با کاروان حّله برفتم ز سیستان / با حله‌ای تنیده ز دل بافته ز جان 

تا تو را جای شد ای سرو روان در دل من / هیچ کس مینپسندم که به جای تو بود 

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی / تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب / تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند 

ماه از اثر مهر رخت یافت نشانی / زآن روی جهانی به جمالش نگران شد

ای دفتر حسن تو را فهرست خط و خالها / تفصیلها پنهان شده در پرده اجمالها 

بیا مرا ببر ای عشق با خودت به سفر / مرا ز خویش بگیر و مرا ز خویش ببر

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود / از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت 

بیا که توبه ز لعل نگار و خندۀ جام / حکایتی است که عقلش نمی‌کند تصدیق

به تیرهروزی من چشم روزگار گریست / ندانم آن مه تابان چه در کمان دارد 

خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت: / ای کاش که من بودمی آن هندوی مقبل 

بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است / که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشهچین دارد؟

ترسم که برآرم نفسی از دل پر درد / و آیینه رخسار تو زنگار بگیرد

به جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی / چرا نظر نکنی یار سرو بالا را؟

غنچه دیدم که از نسیم صبا / همچو من دست درگریبان داشت

ای چشم عقل خیره در اوصاف روی تو / چون مرغ شب که هیچ نبیند به روشنی