شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 3640

پرده‌دار جاده کی گردد هجوم نقش ‌پا / بخیه نتواند نهان کردن دهان زخم را

آن‌جا که نیست ابروی بت قبله حضور / خون می‌خورد برهمن محراب در حضور

نظری به لشکری کن که هزار خون بریزی / به خلاف تیغ هندی که تو در نیام داری

لاف منعم بشنو و تن زن که آب و رنگ جاه / عالمی را بلبل گل‌های قالی می‌کند

شعر هندی شعری معنی‌گراست؛ نه صورت‌گرا و شاعران به معنی بیشتر توجّه دارند تا به زبان.

نثر این دوره از دیدگاه ادبی ارزش چندانی ندارد؛ زبان عامیانه است و اگر بخواهند ادبی بنویسند، تصنّعی و با تکلف می‌نویسند.

کتاب‌ شرفنامه بدلیسی و کتب داراشکوه به شیوه نثر ساده به‌ترتیب در هند و عثمانی در این دوره نوشته شده‌اند.

در سبک هندی به‌دلیل کم‌توجّهی شاعران کوچه و بازار به آرایه‌های ادبی، به بدیع و بیان جز به صورت طبیعی و تصادفی توجّه نمی‌شود.

کم شدن واژه‌های اصیل فارسی و جایگزین شدن لغات عربی

ورود واژگان مربوط به مذاهب مختلف در شعر و ادب

بازگردانی و بازنویسی آثار شعری از مصنوع به ساده

تسلّط قالب غزل به جای انواع قالب‌های شعری

حبیب‌السیر - عین‌الحیات- عالم آرای عباسی

عالم آرای عباسی- عباس‌نامه - حبیب‌السیر

احسن‌التواریخ - مجالس‌المؤمنین - محبوب‌القلوب

تذکرة شاه طهماسب- عباس‌نامه- جامع عباسی

در عصر صفوی بازسازی تمثیل‌های کهن به سبک نو رایج شد.

سبک هندی از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم به مدت ۱۵۰ سال در تاریخ ادبیات ایران رواج یافت.

روی‌آوردن افراد عامی به شعر سبب شد تا شعر سلامت پیشین خود را از دست دهد.

کم و زیاد شدن ابیات غزل سبب آسیب جدی شعر شد، چرا که تکرار قافیه امر غیر طبیعی است.