شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 18801

مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم / هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

به نیک و بد مشو در بند فرزند / نیابت خود کند فرزند فرزند

ز سر زلف عروسان چمن دست بدارد / به سر زلف تو گر دست رسد باد صبا را

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا (جنگ) / تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی

بی ‌گل روی تو بس خار که در پای من است / کیست کز پای برون آورد این خار مرا (کنایه ـ تشبیه)

حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس / در بند آن مباش که نشنید یا شنید (تکرار ـ ‌کنایه)

ببین پیاله هزاران به روی دشت ز لاله / به روی دشت قدم نه به روی دست پیاله (واژه‌آرایی ـ تشبیه)

دستبرد و زور تو منسوخ کرد اندر جهان / دستبرد رستم دستان و زور زال زر (واج‌آرایی ـ واژه‌آرایی)

دلم خاک تو شد گو باش من خون می‌خورم باری / ز دست این دل خاکی به دست خون درم باری

گوش زیر زلف و زیور زان نهان کردی که آه / نشنوی پیدا ز من باری نهان چون نشنوید

با تو حدیث بوسه همان به که کم کنم / کالا حدیث زرّ فراوان نمی‌کنی

آن یار کزو خانه ما جای پری بود / سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود

طیران مرغ دیدی تو ز پای‌بند شهوت / به در آی تا ببینی طیران آدمیت (واژه‌آرایی)

همچو زلف سیاه سرکش هندو / بر سر آتشم فکند و رها کرد (تشبیه)

خون شد دلم از دست سر زلفت و کس نیست / کانصافم از آن هندوی شب‌رنگ بگیرد (واج‌آرایی)

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد / ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد (جناس همسان)

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود / خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی (واژه‌آرایی، تشخیص)

مراد ما نجویی ورنه رندان هوس‌جو را / بهار شادی‌انگیزی حریف باده پیمایی (واج‌آرایی، تضاد)

من آزرده‌دل را کس گره از کار نگشاید / مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی (واج‌آرایی، کنایه)

گویند اصل آدمی خاک است و خاکی می‌شود / کی خاک گردد آن کسی کو خاک این درگاه شد (تلمیح، واژه‌آرایی)