شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس نهم : ذوق لطیف | آزمون شماره 1270

هر خانه که شمع رُخت افروخت در او / خورشید چو ذرّه نور از روزن برد 

روشن چو روز گشت در آفاق سوز من / این شعله کز جگر به شب تار می کشم

از نور وحدت آن که دلش بهره ور شود / کی از هجوم ذرّه پریشان نظر شود

گردیده خیره باصرۀ بوم از آفتاب / در پیش چشم شپره(خفاش) ظلمت،ضیا نمود

پراگنده شد در جهان آگهی/ که گم شد ز پالیز سرو سهی (باغ)
 

 ای صاحب متاع صباحت تلطفی/ کاورده عاجزی به درت احتیاج خویش (صبحگاهی)
 

تمکّن تو سراپرده در مقامی زد/ که زهره با همه سازش، کنیز پرده سراست (توانگری)
 

از دم صبح ازل تا آخر شام ابد/ دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بود (پیمان)

بـه کوشش بـاز نتـوان کرد از سر تـیره بـختی را  / نگردد محـو خـط سـرنوشـت از جـبـهه فرسـایی

گويند ترک غم بگو ، تدبير ساماني بجو  /  درمانده را تدبير کو، ديوانه را سامان کجا
 

رسـتـم از سیلی تـقدیر بـه خـاک افتـاده است  /  تـا بـه کی تـکیه بـه سرپـنجه پـرزور کنی؟
 

 هـســت در قــبــضــه تــقــدیـرگـشــاد دل تــنـگ  /  حـل این عـقـده ز سـرپـنجـه تـدبـیر مـخـواه
 

قُمری _ بدیهه‌گویی _ زیبایی _ سوغات 

هزاردستان _ بی‌درنگ _ جمال _ ارمغان 

هزار _ بی‌درنگ شعر سرودن _ زشتی _ ره‌آلود

بلبل _ ارتجالا_ زیبایی _ هدیه 

گروهی حکما در حضرتِ کسری انوشیروان به مصلحتی در سخن می گفتند بزرجمهر که مهتر ایشان بود خاموش بود 

شمس الدین صاحب دیوان، پهلوان ابراهیم را به سفر میفرستاد.گفت : چند سگ تازی با خود بیاور.پهلوان برفت و سگ را فراموش کرد

درویشی به درده ای رسید،کدخدا حسن را دید آنجا نشسته گفت مرا چیزی دهید و گرنه به خدا این ده همان کنم که با آن ده دیگر کردم

خواجه،شیخی را به مهمانی برد و بر سر نهالی(=تشک)نشاند.دیناری چند در زیر نهالی بود.شیخ دست بکرد و بدزدید.خواجه زر طلب میکرد نیافت ....