شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 8237

روزه‌داران را بود آن نان و خوان/ خرمگس را چه ابا چه دیگدان

آفرین بر زبان شیرینت/ کاین همه شور در جهان انداخت

ابر شاه ایران گرفت آخرین / خروشان ببوسید روی زمین

در روی تو سرّ صنع بی‌چون / چون آب در آبگینه پیداست

اکنون بیان کند مثل آن‌که در امضای عزایم تعجیل روا دارد و از فواید تدبّر و تفکر غافل باشد، عاقبت کار وخامت عمل او کجا رسد. برهمن گفت: ایّاک و الامر الّذی ان توسعت.

زاهدی زنی پاکیزه‌اطراف را که عکس رخسارش ساقه صبح صادق را مایه داده بود و رنگ زلفش طلیعه شب را مدد کرده، در حکم خود آورده بود.

و این مثل آوردم تا بدانی که افتتاح سخن بی‌اتقان تمام و یقین صادق از عیبی خالی نماند و خاتمت آن به ندامت کشد.

صیاد به پای درخت آمده دام بازکشید و دانه چند بر بالای آن پاشیده در کمین‌گاه نشست. ساعتی برآمد فوج کبوتران دررسیدند.

سبکی شادی جان است و گرانی غم دل / بفروشم غم دل باز خرم شادی جان

چون غم عشق ز اندرون یک نفسی رود برون / خانه چو گور می‌شود خانگیان همه حزین

ای غمت خوش‌تر ز شادی کسان / از غم خود هر دمم شادی رسان

کس نیست که در دل غم عشق تو ندارد / کان را که غم عشق کسی نیست کسی نیست