شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دوم: از آموختن، ننگ مدار | آزمون شماره 16398

گرچه دانم که به جایی نبرد راه قریب/من به بوی سر آن زلف پریشان بروم 

سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من/ اگر ادا نکنی غرض دار من باشی 

دلم خزانۀ اسرار بود و دست غزا /درش بست و کلیدش به دلستانی داد 

قَدَر سازِ وجود دهر می ساخت/ که بر عرش تو شد اقبال مقرون 

صبح رخسار تو را خط شام نتوانست کرد / شعله سرکش بود دود آرام نتوانست کرد

گرچه شد دامان مجنون خوابگاه وحشیان / لیلی صحرا نشین را رام نتوانست کرد

زود دل را می زند،چون باده لب شیرین فتاد / بوسه کار تلخی دشنام نتوانست کرد 

بس که دل ها را غم آغاز پُر تشویش داشت / هیچ کس اندیشۀ انجام نتوانست کرد 

عدل و انصاف و راستی باید/وز خزینه تهی بود شاید

جویبار ملک را آب روان شمشیر توست/تو درخت عدل بنشان بیخ بدخواهان بکن

نمی‌لرزد دلم چون نامه از اندیشهٔ فردا/که من از خود حسابی دیده‌ام صد بار محشر را

هرکه داد او حُسن خود را در مزاد/صد قضای بد به سویش رو نهاد