شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 2: پایه‌های آوایی | آزمون شماره 4281

 به سیر ماه از محفل مخوان پروانة‌ ما را                          که می‌گردد خنک از پرتو مهتاب عیش ما

سیاه در دو جهان باد روی موی سفید                            که همچو صبح، گران سنگ ساخت خواب مرا

 به اسیران بلا ملک امان فرمودند                                به فقیران گدا گنج سلاطین دادند

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم                 که به روی دوست ماند که برافکند نقابی

عطار چو شاهی رخت دیده/ رخ طرح نهاده شاه افکنده

وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم/ عمری که بی حضور صراحی و جام رفت

خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی/ وان می که در آن جاست حقیقت نه مجاز است

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست/ دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

اسرار تو در زبان نمی‌‌گنجد / اوصاف تو در بیان نمی‌‌گنجد 

اگرچه صبر من از روی دوست ممکن نیست / همی‌‌کنم به ضرورت، چو صبر ماهی
از اب 

کم مباش از درخت سایه‌‌فکن / هر که سنگت زند ثمر بخشش

چو می‌‌رفت از جهان این بیت می‌‌خواند / بر اهل فضل و ارباب براعت 

نالم ز دل چو نای من اندر حصار نای / پستی گرفت همت من زین بلند جای

كفر است در طریقت ما کینه‌‌داشتن / آیین ماست سینه چو آیینه داشتن

بیا و برگ سفر ساز و زاد ره برگیر/ که عاقبت برود هر که او ز مادر زاد

ساقی به نور باده برافروز جام ما / مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما