شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 247

غلط کردم به پا رفتم از آن سرما ربود از من /  گناه از جانب من بود جرمی نیست سرما را

روزی که شد افراخته، ایوان قصر رفعتش /  بوده زمین مشت گلی کز دست بنّا ریخته

کی بر این کلبۀ وحشت‌زده سر خواهی زد / ای پرستو که پیام‌آور فروردینی

می‌شوند از سردمهری دوستان از هم جدا /  برگ‌ها را می‌کند فصل خزان از هم جدا 

به شهر مرو درزی‌ای بود و کوزه‌ای در میخی آویخته بود و در هوس آنش داشتی که هر جنازه‌ای که از آن شهر بیرون بردندی..

مابقی لشکریان اردوی ظفرنشان رخصت بازگشتن یافته اکثر مردم ایل و اویماقات روی به قشلاقات خود آورده بودند.

یکی از بنات مکرمات را نامزد او کرده ابواب انعام و احسان بر روی روزگارش بگشاد.

او از جملۀ شاهزادگان عالی‌شأن شاه جم‌جاه جنت‌مکان بود.

در عصر صفوی بازسازی تمثیل‌های کهن به سبک نو رایج شد.

سبک هندی از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم به مدت ۱۵۰ سال در تاریخ ادبیات ایران رواج یافت.

روی‌آوردن افراد عامی به شعر سبب شد تا شعر سلامت پیشین خود را از دست دهد.

کم و زیاد شدن ابیات غزل سبب آسیب جدی شعر شد، چرا که تکرار قافیه امر غیر طبیعی است.

حبیب‌السیر، احسن‌التواریخ

شرفنامۀ بدلیسی، عیار دانش

شرفنامۀ بدلیسی، عین‌الحیات

عباس‌نامه، محبوب‌القلوب

شاعران این دوره برای مضمون‌سازی، از هر پدیده‌ای در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده کرده‌اند.

شعر در سبک هندی بیشتر در تک‌بیت خلاصه می‌شود و طول و عرض معنا از یک بیت پیش‌تر نمی‌رود.

کوشش شاعر سبک هندی مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته است؛ یعنی یافتن فکر جزئی اما تازه.

آثار شاعران همه در سطح شاعران سبک عراقی بوده و به خلق آثار بزرگی چون شاهنامه فردوسی و مثنوی مولانا و یا آثار سنایی و عطار منجر شده است.