شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 12: گذر سیاوش از آتش | آزمون شماره 142

پــاکـدامـانـان حـریـف خـار تــهـمـت نـیـسـتــنـد  /  شـرم دار از غـنچـه ای بـلـبـل، نواخـوانی بـس اسـت
 

آلـوده بــه تــهـمـت نـشـود پــرده عـصـمـت  /  یوسـف غـمـی از پـیـرهـن چـاک نـدارد
 

یــوســف شــد از گــواه لــبــاســی عــزیــزتــر  /  تـهمت حریف دامن عصمت نمی شود
 

دامـن پــاک گـهـر از گـرد تــهـمـت فـارغ اسـت  /  ابــر اگـر بــر سـیـنـه دریـا گـذارد سـیـنـه را
 

دست شستم ز جهان، آب حياتم گرديد  /  پا نهادم به هوا ، تخت سليمانم شد

 از خودي بود به من دامن صحرا زندان  /  رفتم از خويش برون، شهر بيابانم شد
 

 رود نيلم به مکافات عزيزي بخشيد  /  چهره نيلي اگر از سيلي اخوانم شد
 

کرد از تهمت اگر مصر غبار آلودم  /  دامن پاک ، کليد در زندانم شد
 

همان به کزین زشت کردار، دل / بشویم کنم چاره دل گسل

چنان آمد اسب و غبای سوار / که گفتی سمن داشت اندر کنار

چو از کوه آتش به حامون گذشت / خروشیدن آمد ز شهر و ز دشت

به مغز اندرش آتش رشک خواست / به ایوان کمند اندر افگند راست

به دستور فرمود تا ساروان / حیون آرد از دشت، صد کاروان

به نیروی یزدان نیکی دهش / کزین کوه آتش نیابم طپش

هشیوار دیوانه خواند ورا / همان خویش بیگانه داند ورا

چو او را بدیدند برخواست غو / که آمد ز آتش برون شاه نو