شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | آزمون شماره 186

حرم شادی کنان بر طاق ایوان/که مروارید بر تاجش ببارند

زمین می گفت عیشی خوش گذاریم/ازین پس، آسمان گفت ارگزارند.

من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال/کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم

زهی حمیده خصالی که گاه فکر صواب/تو را رسد که کنی دعوی جهانبانی

از شعله به‌خاطر روشنایی‌اش سپاس‌گزاری کن/ اما چراغدان را هم/ که همیشه صبورانه در سایه می‌ایستد ، از یاد مبر.
 

ممکن از ناممکن می‌پرسد :/ «خانه‌ات کجاست؟»/ پاسخ می‌آید :/ «در رؤیای یک ناتوان».
 

گریه کنی اگر/ که آفتاب را ندیده‌ای/ ستاره‌ها را هم/ نمی‌بینی.
 

ماهی در آب خاموش است و .../ آدمی ،/ اما خاموشی دریا و/ هیاهوی خاک و/ موسیقی آسمان را در خود دارد.
 

عنان مپیچ که گر می‌زنی به شمشیرم/ سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک
 

نزیبد تو را با چنین سروری/ که سر جز به طاعت فرود آوری
 

هر که زر دید سر فرود آرد/ ور ترازوی آهنین دوش است
 

ور چه از مردمان به آزارند/ مردمان را به خیره نازارند

برزیگر و کشاورز ـ نقص و کاستی                        

خواجه و غلام ـ عبد و معبود 

 

شوق و شورش ـ زنهار و آگاهی                              

تجسّم و تصوّر ـ تهی و بیهوده