شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوم : پایه های آوایی | آزمون شماره 8068

مرا گر دوستی با او به دوزخ میبرد شاید/ به نقد اندر بهشت است آن که یاری مهربان دارد

زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا میکشد / کز بوستان باد سحر خوش میدهد پیغام را

ای ساربان آهسته ران کآرام جانم میرود/ وان دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را/ ساقی بیار آن جام می، مطرب بیار آن ساز را

بشنو از ایمان که می‌گوید به آوازی بلند

که بدر پرده تن را و ببین مشعله‌ها را

این پنج چشمه حس تا در تنت روان است

حریف زبان‌های مرغان ما

آمدمت که بنگرم باز نظر به خود کنم (آ مَ‌ دَ مت / کِ بن گَ رم / با ز نَ ظر / بِ خُد کُ نم)

نروم جز به همان ره که توام راهنمایی (نَ رَ‌ وَم جُز / بِ هَ  مان رَه / کِ تُ ام را / ه نَ ما یی)

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش (هر کَ سی کو / دو ر ما ند / از اص لِ خیش)

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست (صد هِ زا ران / گل شِ کف تُ / بان گِ مُر غی / بر نَ خاست)