شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 1: شکر نعمت | آزمون شماره 1730

با تیر غمت لب به شکایت نگشودم / از کشتۀ شمشیر تو آواز نیاید 

مدار غصه که خون منت حلال بود / مشو غمین که نیاید ز خلق کشته صدا

هنوزت به این کشتۀ ناپشیمان / سر جنگ و آهنگ غوغاست گویی 

عاشق رخ تو دید و سخن بسته شد برد / چون شد تمام کشته نگوید دگر سخن 

کسان را درم داد و تشریف و اسب / طبیعی است اخلاق نیکو نه کسب 

 حکایت از لب شیرین‌دهان سیم‌اندام / تفاوتی نکند مگر دعاست یا دشنام 

عنان مپیچ که گر میزنی به شمشیرم / سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک

دردم از یار است و درمان نیز هم / دل فدای او شد و جان نیز هم

عارفان ، دل را سفید از نقش هستی کرده‌اند / رنگ ، داغ عیب باشد جامۀ احرام را

حيرت شبنم درين گلزار عين حکمت است / رتبه بينايي هر کس به قدر حيرت است

وهم با وصف تو چون خورشيد و خفاشند راست / در چنين حيرت گرش سهوي فتد معذور باد

جاي حيرت نيست اهل عقل اگر مجنون شوند / حيرت از ديوانگان دارم که چون عاقل شدند

بدگماني کردن و حرص آوری/ کفر باشد پيش خان مهتری

هر چه شد منصوب مجنون بی‌خروش عشق نيست/ آهن از گل‌کردن زنجير بلبل می‌شود

ما از اين هر دو به شکر و به سنا قصد کنيم/ زان که انده شد و شادی سوی ما کرد آهنگ

به شبه و شکل تو گر ديگران برون آيند/ زمانه نيک شناسد زمرّد از مينا

گویند بطی قصدی می‌کرد تا ماهی بگیرد. چون بارها بیازمود و حاصلی ندید، فروگزاشت.

خرگوش را بدید، آواز داد که: از کجا می‌آیی و حال وهوش چیست؟ گفت: در صحبت من خرگوشی فرستاده بودند، در راه شیری از من بستد. من شتافتم تا ملک را خبر کنم. شیر بخواست و گفت: او را به من نمای.

 پنج پایک سر خویش گرفت و پای در راه نهاد تا به نزدیک بقیّت ماهیان آمد، و تعذیت یاران گذشته و تحنیت حیات ایشان بگفت و از صورت حال اعلام داد. همگنان شاد گشتند.

دیگران در آن تحویل تأجیل و مسارعت می­نمودند و با یکدیگر پیش‌دستی و مسابغت می کردند، و خود به چشم عبرت در سحو و غفلت ایشان می‌نگریست.