شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هجدهم : خوان عدل | آزمون شماره 4597

عشق، آتش است. هر جا که باشد، جز او رخت دیگری ننهد. هر جا که رسد، سوزد.
 

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی‌دریغش، همه جا کشیده.
 

هرگه که یکی از بندگان گنهکار دست انابت به امید اجابت به درگاه حق بردارد.
 

به خاطر داشتم که چون به درخت گل رسم، دامنی پر کنم هدیه اصحاب را.
 

اوست که عادل مطلق است/ و خوان عدل خود را بر همگان گسترده. (بی‌قید و شرط ـ سفره)
 

دم فرو دادن و برآمدنش؛ آن یکی ممدّ حیات است و این یکی مفرّح ذات. (ادامه دهنده ـ شادی‌بخش)
 

بگذار بر پشت زین خود معتبر بمانم/ تو در کلبه و خیمه خود باز بمان. (محترم و بااعتبارـ چادر)
 

او اختران را در آسمان نهاده/ تا به برّ و بحر نشانمان باشند/ تا نگه به فرازها دوزیم. (خشکی و بیابان ـ قسمت‌های بالا و دوردست‌ها)