شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 485

همت مردانه می‌خواهد، گذشتن از جهان / یوسفی باید که بازار زلیخا بشکند (بازار شکستن: کنایه از بیرونق کردن)

زاغی از آنجا که فراغی گزید / رخت خود از باغ به راغی کشید (رختکشیدن: کنایه از کوچ کردن)

دامن‌کشان که می‌رود امروز بر زمین / فردا غبار کالبدش در هوا رود (دامنکشان: کنایه از ناز و غرور داشتن )

دامن هر گل مگیر و گرد هر شمعی مگرد / طالب حسن غریب و معنی بیگانه باش (دامن چیزی را گرفتن: کنایه از توجهکردن)

مرا بر خشک‌مغزیهای زاهد گریه می‌آید / به غیر از اشک حسرت نیست باری نخل ماتم را

به اندک فرصتی از سفله روگردان شود دولت / که باشد نعل در آتش به دست دیو خاتم را

اگر از دست احسان مرهم دلها نمی‌گردی / به خلق از خود تسلی دار باری اهل عالم را 

بهشت جاودان خواهی، به دل خوردن قناعت کن / که حرص دانه در دام بلا انداخت آدم را 

دوش گفتا ز تیرگی شب من / زلف حور است و رای اهریمن 

اگر عاقل بود داند که مجنون صبر نتواند / شتر جایی بخواباند که لیلی را بود منزل 

گل ز شبنم نتوانست عرق کردن خشک / بس که در کوی تو بازار تماشا گرم است

چو نامردم آواز مردم شنید / میان خطر جای بودن ندید 

باز آمدن 

گل از خار برآوردن

خار از پا بر آوردن 

پا از گل درآوردن 

شادی کردن 

آگاه کردن 

رسوا کردن 

تهمت زدن