شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 5133

مژده نو بشنید از گل و دست افشان شد 

شب سردشان دیده نابرده خواب 

دگر بودن آنجا مصالح ندید

بسی بر سرش داد و بر دیده بوس

د _ الف _ ج _‌ ه_ _ ب

الف _ د _ ج _ ه_ _ ب

ج _ الف _ د _ ب _ ه_

ه_ _ د _ ج _ ب _ الف

تا سر زلف پریشان تو در جمع آمد / هیچ مجموع ندیدم که پریشان تو نیست

ز بس که گرم تماشای گلرخان گشتم / نیافتم که کجا شد دل من آب کجا؟

جستن مراد خود ز خسیسان دل سیاه / سوزن ز کاهدان شب تاریک جستن است

دل چنین گر بر در و دیوار خود را می‌زند / خانه‌ام را زود چون مجمر مشبک می‌کند

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت‌ خویش / بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

سرم به باد رود گر چو شمع از سر سوز / حدیث آتش دل بر سر زبان آید

نشوی عاشق ثابت‌قدم ار هم‌چون موی / در قفا تیغ زنندت ز سرم برخیزی

ز شوق کوی تو خونش به جوش می‌آید / اگر شهید تو در خاک کربلا خفته است