شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 203

باد ها بی کارند / ابرها خشک  و خسیس / هق هقِ گریه خود را خوردند

در چراغ دو چشم او زد تیغ / نامدش کشتن چراغ دریغ 

ما آبروی فقر وقناعت نمی بریم / با پادشه بگوی که روزی مقدر است 

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه / کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود 

سمن را از بنفشه طرف بربست / رُطبها را به زخم استخوان خَست 

خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت / تشنه است کاندر آبخور آتشین گریخت 

شمع چو ساقی قدح می به دست / تشت، میآلوده و پروانه مست

باد مسیح از نفس دل رمید / آب حیات از دهن گل چکید 

تاکِ انگور تا نگرید زار / خندۀ خوش نیارد آخر کار 

چون بر کف او ترنج دیدند / از عشق چو نار می‌کفیدند 

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم 

من که سرسبزیَم نماند چو بید / لاله زرد و بنفشه گشت سپید

سه

پنج

چهار

شش

ماه من! نخل قدت سرو خرامان من است / سرو من!ماه رخت شمع شبستان من است 

کبوتر حرمم من گرفت بر من نیست / عقاب عشق ندانم که چون گرفت مرا 

سخنی چو گوهر تر صدف لب تو دارد / سخن صدف رها کن گهری نمای ما را

ای صبا! بوسه زن ز من او را / ور برنجد لب چو شکّر او