شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 23069

چون کیخسرو به ایران شد و خبر او بشنید، آن‌جا آمد. بدان حصار اندر نیارست شد. آتشگاه کرکوی، معبد جای گرشاسب بود و او را دعا مستجاب بود به روزگار او و مردمان هم به امید برکات آنجا همی‌شدندی.

به روزگار خسرو، اندر وقت بوذرجمهر،‌ رسولی آمد از روم. خسرو بنشست چنان‌که رسم ملوک عجم بود و رسول را بار داد. پیش رسول با وزیر گفت: «ای فلان، همه چیز تو دانی؟»

هنر چشمه زاینده است و دولت پاینده و اگر هنرمند از دولت بیفتد، غم نباشد که هنر در نفس خود دولت است؛ هر جا که رود قدر بیند و بر صدر نشیند و بی‌هنر لقمه چیند و سختی بیند.

فرّخی از سیستان بود طبعی به‌غایت نیکو داشت و شعر خوش گفتی و چنگ‌ تر زدی و خدمت دهقان کردی از دهاقین سیستان و این دهقان او را هر سال دویست کیل پنج منی غلّه دادی و صد درم سیم نوحی، او را تمام بودی.

درِ بلاها باز است و انواع آفت به من محیط و راه مَخوف، با این همه دل از خود نشاید برد.

ای احدی که در ذات و صفات بی‌همتایی و ای خالقی که راهنمایی و ای قادری که خدایی را سزایی.

تلخ را چه سود اگرش آب خوش در جوار است و خار را چه حال از آن‌که بوی گل در کنار است.

این دنیا هم‌چون خنده دیوانگان است و گریه مستان! دیوانه بی‌شادی خندد و مست بی‌اندوه گرید.