شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 9906

باد ها بی کارند / ابرها خشک  و خسیس / هق هقِ گریه خود را خوردند

در چراغ دو چشم او زد تیغ / نامدش کشتن چراغ دریغ 

ما آبروی فقر وقناعت نمی بریم / با پادشه بگوی که روزی مقدر است 

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه / کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود 

گل کنایه از شهیدان

گل استعاره از شهیدان 

به خون خود آغشتن استعاره از شهادت 

خون در معنای مجازی استفاده شده است

د _ ب

ج _ الف

ب _ ج

الف _ د

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود / ندانستم که این دریا چه موج خون‌فشان دارد

چه آسان می‌نمود اوّل غم دریا به بوی سود / غلط کردم که این طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد

ایمنی جستم ز ویرانی ندانستم که چرخ / گنج خواهد خواست جای باج از این ملک خراب

می‌رسانم شبنم خود را به خورشید بلند / تا به چند از لاله دندان بر جگر باشد مرا