شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 8400

مزن بانگ بر من که این است جرمم/ که خورشید خواندم به بانگ بلندت

تو را عشق همچون خودی ز آب و گل/ رباید همی صبر و آرام دل

خلد گر به پا خاری آسان برآید/ چه سازم به خاری که در دل نشیند

وفا را به عهد تو دشمن گرفتم/ چو دیدم مرا فتنه تو بی‌‌وفایی

خیز که از هر طرفی بانگ چنگ:

که جان خود چه باشد بر عاشقان:

چو فرستاد عنایت به زمین مشعله‌ها را:

دیدم آن جا پادشاهی خسروی جان‌پروری:

از سرو گویم یا چمن از لاله گویم یا سمن / از شمع گویم یا لگن یا رقص گل با آن صبا (مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن)

چو من صلح جویم شفیع او بُوَد / چو در چنگ آیم بُوَد خنجر او (مفاعیلن مفاعیلن فعولن)

گرچه وصالش نه به کوشش دهند / هر قدر ای دل که توانی بکوش (مفتعلن مفتعلن فاعلن)

تا که دانش گم کند مر راه را / تا که عاقل بشکند فرهنگ را (فاعلاتن فاعلاتن فاعلن)

 ای ساربان آهسته ران کارآم جانم می‌رود / وان دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود

دودی برآید از فلک نی خلق ماند نی ملک / زان دود ناگه آتشی بر گنبد اعظم زند

گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند /  وین عالم بی‌اصل را چون ذرّه‌ها بر هم زند

کعبه منم، قبله منم، سوی من آرید نماز / کان صنم قبله‌نما خم شد و بوسید مرا