شرکت در آزمون آنلاین
دین و زندگی 3
-
درس اول: هستی بخش
| آزمون شماره 1882
این بیت «خشک ابری که بود ز آب تهی / ناید از وی صفت آب دهی»، مؤید کدام استدلال نیازمندی جهان در پیدایش به خدا است؟
طبق آیة شریفة ﴿یَسأَلُهُ مَن فِی السَّماواتِ وَ الاَرضِ کُلَّ یَومٍ هُوَ فی شَأنٍ﴾، چرا خداوند هر لحظه دست‌اندرکار امری است؟
آنگاه که اندیشۀ انسان مشابه بذری «جوانه» می‌زند و «ریشه» دوانیده و «میوه» می‌دهد، هر کدام به ترتیب چه جایگاهی در ساحت انسان دارد؟
نتیجه توجه انسان‌ها به آیة شریفة ﴿یسأله من فی السّماوات و الارض کلَّ یوم هو فی شأن﴾ در کدام حدیث مشهود است و چه مفهومی از آن برداشت می‌گردد؟
در پاسخ به این سؤال که: «موجودات جهان، هستی خود را وامدار چه کسی هستند»، از کدام عبارت شریفه مدد می‌جویم و در چه صورت چیزی دیگر پدیده نیست؟
