شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 375

به نام کردگار هفت افلاک

گشت یکی چشمه ز سنگی جدا

حاصل بی‌حاصلی نبود به‌جز شرمندگی 

به سختی دهد مرد آزاده تن 

دلها اگرچه صاف ولی از هراس سنگ / آیینه بود و میل تماشاشدن نداشت (یک)

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک / بگفت آنگه که باشم خفته در خاک (دو)

از مکافات عمل غافل مشو / گندم از گندم بروید جو ز جو (یک)

قمری ریخته بالم به پناه که روم؟ / تا به کی سرکشی ای سرو خرامان از من؟ (یک)

کنایه / تشبیه / استعاره مصرحه / جناس

کنایه / تشبیه / استعاره مکنیه / تناسب 

مجاز / استعاره مکنیه / کنایه / جناس 

استعاره / تضاد / جناس / تناسب 

از هر کران بانگ رحیل آید به گوشم / بانگ از جرس برخاست وای من خموشم 

جانان من برخیز و آهنگ سفر کن / گر تیغ بارد ، گو ببارد ، جان سپر کن 

وادی‌ پر از فرعونیان و قبطیان است / موسی جلودار است و نیل اندر میان است

جانان من برخیز و بشنو بانگ چاووش / آنَک امام ما عَلم بگرفته بر دوش

تا مگر بر چون خودی در گفتگو غالب شوند / مطلب ارباب علم از قیل و قال این است و بس

تا به خود داری گمان علم و دانش، ناقصی / چون به نقص خود شدی قایل، کمال این است و بس 

گوش سنگین، سنگ دندان سبک‌مغزان بود / هرزهگویان جهان را گوشمال این است و بس 

باد در سر چون حباب ای قطره تا کی؟ خویش را / بشکن از خود؛ عین دریا کن؛ کمال این است و بس